ความหมายของจำนองและขายฝาก
จำนอง
คือการนำสินทรัพย์หรืออสังหาฯ เป็นหลักประกันในการกู้ยืมเงิน เพื่อเป็นหลักประกันการชำระหนี้ โดยไม่มีการส่งมอบทรัพย์สินนั้นให้แก่ผู้รับจำนอง กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินยังคงเป็นของผู้จำนองอยู่ขายฝาก
เป็นสัญญาซื้อขายที่กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินจะตกไปยังผู้ซื้อฝากทันที แต่มีข้อตกลงว่าผู้ขายสามารถไถ่ทรัพย์สินคืนได้ภายในระยะเวลาที่กำหนด ขายฝากคือการขายอสังหาริมทรัพย์ ที่มีการกำหนดระยะเวลาไถ่ถอนคืนตามสัญญา
ข้อแตกต่างระหว่างจำนองและขายฝาก
1. กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิน
- จำนอง กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินยังคงเป็นของผู้จำนอง
- ขายฝาก กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินจะโอนไปยังผู้รับซื้อฝาก
2. การส่งมอบทรัพย์สิน
- จำนอง ไม่มีการส่งมอบทรัพย์สินให้ผู้รับจำนอง
- ขายฝาก ต้องมีการส่งมอบทรัพย์สินให้ผู้รับซื้อฝาก
3. ระยะเวลาในการไถ่ถอน
- จำนอง ไม่มีการกำหนดระยะเวลาในการไถ่ถอน หากผู้จำนองผิดสัญญา ผู้รับจำนองต้องฟ้องบังคับคดีเพื่อขายทรัพย์สิน
- ขายฝาก มีการกำหนดระยะเวลาไถ่ในสัญญา หากเลยกำหนดเวลา ผู้ขายจะหมดสิทธิ์ไถ่
4. ค่าธรรมเนียมและภาษีอากร
- จำนอง ค่าธรรมเนียมร้อยละ 1 ของวงเงินจำนอง (สูงสุดไม่เกิน 200,000 บาท) และไม่เสียภาษีอากร
- ขายฝาก ค่าธรรมเนียมร้อยละ 2 ของราคาประเมิน และต้องเสียภาษีอากรตามกฎหมาย
การทำสัญญา
ทั้ง จำนอง และ ขายฝาก ต้องทำต่อหน้าเจ้าหน้าที่ ณ กรมที่ดิน
กรณีผิดสัญญา
จำนอง
หากไม่ชำระหนี้ตามกำหนด ผู้รับจำนองต้องฟ้องบังคับจำนองเพื่อขายทรัพย์สินผ่านการประมูลขายฝาก
หากไม่ไถ่ถอนในกำหนดเวลา ทรัพย์สินจะตกเป็นของผู้รับซื้อฝากทันที
